Ten, kto dąży do urzeczywistnienia swojej jaźni i chce uczyć tego
innych, powinien przede wszystkim pracować nad czystością serca, bez
której nie osiągnie tego celu.
Jadowite węże i skorpiony znajdują drogę do ciemnego pokoju. Nie wchodzą
do pokoju, który jest dobrze oświetlony. Podobnie, złe cechy, takie jak
pożądanie, złość, ułuda, chciwość, pycha i zazdrość nie mogą wejść do
serca, które jaśnieje czystą miłością. Dlatego człowiek musi rozwijać w
sobie czyste i święte serce, pełne miłości i współczucia.
Serce istoty ludzkiej powinno być pełne szlachetnych uczuć tolerancji,
wytrwałości, życzliwości i zadowolenia. Tylko wówczas człowiek może
łatwo zrozumieć jaźń i szerzyć tę drogę. Do jaźni nie można dotrzeć
jedynie dzięki wykształceniu, wiedzy i inteligencji. Najważniejsza jest
czystość serca. Jakież wykształcenie miały szlachetne dusze, jak
Ramakriszna Paramahansa, Kabir i Surdas? Ramakriszna nie był wysoko
wykształcony, a jednak zdobył światową sławę jako paramahansa
(urzeczywistniona osoba) - dzięki czystości swego serca. Aby osiągnąć
czystość serca, nie musicie wykonywać dżapy, tapy i dhjany (śpiewania
imion Boga, pokuty i medytacji), ani zgłębiać Wed, puran i itihasów
(epopei i tekstów mitologicznych). Jedynym wymogiem jest miłość do Boga.
Nie ma nic większego niż to. Serce, które jest pełne miłości do Boga,
jest sercem istoty prawdziwie ludzkiej.
Ci, co pragną oczyścić serce, powinni zwracać uwagę na jedzenie i
nawyki. Gdy ciało ludzkie trawi jedzenie, to subtelna jego część staje
się kośćmi, mięśniami i krwią, a najsubtelniejsza - umysłem. Dlatego
jedzenie odpowiada za dobrą i złą naturę umysłu. Jakie jedzenie, taki
umysł. Stąd konieczne jest czyste, święte, sattwiczne i zdrowe jedzenie,
ale spożywane z umiarem. W dawnych czasach mędrcy i święci żyli w
lasach, jedząc jedynie owoce i bulwy. Dzięki takiemu sattwicznemu
jedzeniu mogli wieść spokojne życie. Nie zdajecie sobie sprawy z tego,
jak korzystne jest jedzenie sattwiczne. Jakiej błogości zaznawali Sita,
Rama i Lakszmana, żyjąc w lesie i jedząc owoce i bulwy! Szczęście zależy
od właściwego jedzenia i nawyków. Nie można znaleźć szczęścia w wygodach
i wystawnym jedzeniu. Można je znaleźć jedynie w naturalnym jedzeniu,
stworzonym przez Boga. Nie tylko pożywienie, ale także woda powinna być
czysta. Gruba część wody, jaką pijemy, zostaje wydalana jako mocz, zaś
jej część subtelna staje się praną (energią życiową). Umysł i energia
życiowa są dla istoty ludzkiej najważniejsze. Ponadto są one wzajemnie
od siebie zależne. Kiedy osiągniecie stan amanaski (ponad umysłem),
umysł nie będzie wtedy istniał.
Aby prowadzić szlachetne życie, konieczne jest spożywanie czystego
jedzenia oraz dobre nawyki. Ludzie łudzą się myśląc, że siłę umysłu
można rozwinąć podążając drogą światowego życia. Nie mogą jednak jej
zdobyć, jeśli nie pójdą ścieżką wewnętrzną. Wasze serce jest Himaczalą
(górą Kajlasa), na której przebywają Pan Śiwa i Parwati i wykonują swój
kosmiczny taniec, obdarzający błogością nie tylko wyznawców, ale cały
świat. Boska postać Pana Śiwy jest pełna uroku i błogości.
Pan Kajlasy przejawił swą boską postać z półksiężycem zdobiącym jego głowę,
chłodną wodą Gangi płynącą między zmierzwionymi włosami,
promiennym okiem pośród czoła i fioletową szyją, błyszczącą jak czarna jagoda.
Nosi bransolety z węży i wężowy pas, a całe jego ciało jest pokryte wibhuti,
czoło zdobi kropka kumkum, jego rumiane wargi promienieją sokiem betelu,
z uszu zwisają wysadzane diamentami złote kolczyki,
a całe Jego ciało jaśnieje boskim blaskiem.
Aby doświadczyć błogiej postaci Pana, musicie być czyści na poziomach
ciała, umysłu i ducha, do czego niezbędne jest odpowiednie jedzenie i
nawyki. Cała wasza przyszłość zależy od jedzenia i nawyków. Aby
doświadczać swej wrodzonej boskości, powinniście utrzymywać nie tylko
czystość pożywienia, ale też wszystkich swoich działań. Czystość
wytwarza w waszych sercach miłość. Miłość nie ma żadnego kształtu, ale
można zaznać błogości, jaką ona daje. Zapach nie ma kształtu, ale kwiat,
który wydziela zapach, ma postać. Kiedy w twoim sercu jest miłość,
odzwierciedla się ona na twojej twarzy. Jest to odbicie naszej
wewnętrznej istoty. Kiedy człowiek dzieli się swoją miłością z innymi,
doznaje coraz większej błogości. Ta błogość jest wieczna i niezmienna.
Nie można jej doświadczyć w przyziemnych rzeczach i dążeniach. Można ją
czerpać poprzez podążanie ścieżką niwritti (duchowości).
W stanie jawy, umysł kieruje człowiekiem. Jak długo macie umysł,
widzicie wokół siebie świat. Jak długo widzicie świat, nie możecie uciec
od doznań szczęścia i smutku. Co w rzeczywistości odpowiedzialne jest za
szczęście i smutek? Umysł. W stanie głębokiego snu nie ma umysłu, a
skutkiem tego nie ma ani świata, ani doświadczania szczęścia i smutku.
Zatem jak długo jest umysł, tak długo jest świat; jak długo jest świat,
jest też szczęście i smutek. Kiedy wykraczasz poza umysł, nie ma ani
szczęścia, ani smutku. Poza umysł można wyjść poprzez rozwijanie w sobie
miłości do Boga. Raso wai sah - Bóg jest w postaci esencji. Tak jak
każdą kroplę syropu przenika cukier, miłość przenika cały świat. Świat
pozbawiony miłości i błogości nie może istnieć. Miłość jest
wszechprzenikająca, błogość jest wszechprzenikająca. Bez miłości istota
ludzka - ba, żadna istota żywa - nie może istnieć.
Tę opowieść przedstawiłem wam również wcześniej. Był to czas wojny
opisanej w Mahabharacie. Mędrzec Wjasa był w drodze na pole bitwy. Po
drodze ujrzał z zaskoczeniem pełznącego bardzo szybko owada. Obdarzył go
mocą mowy i zapytał: "O, drobne stworzenie, dlaczego biegniesz tak
szybko? Jakie to wielkie niebezpieczeństwo ci się przytrafiło?". Owad
odparł: "O, czcigodny mędrcze, wojna Mahabharaty stała się bardzo
zawzięta. Za kilka minut będzie nadjeżdżał w tę stronę rydwan Ardżuny.
Nie sposób opisać szybkości, z jaką jedzie. Uciekam z tego miejsca, aby
nie zmiażdżyły mnie koła tego rydwanu".
Nie tylko istoty ludzkie, ale nawet owady chcą się ochronić. Każda żywa
istota chce być bezpieczna i pragnie żyć w szczęściu i zadowoleniu. We
wszystkich istotach jest obecna miłość, ale wyrażana jest ona w różny
sposób.
Widzicie wokół siebie świat i nazywacie go dżagat. Ale mądry człowiek
powie wam: "Głupcze, to, co widzisz, to nie jest dżagat, ale sam Bóg!".
Paszjannapicza na paszjati mudho - ten, kto widzi, a jednak nie
rozpoznaje rzeczywistości, jest głupcem. Bóg jest przyczyną, a świat
jest skutkiem. Ten świat jest niczym innym, jak przejawianiem się
przyczyny i skutku. Bez Boga świat nie może istnieć. Stąd to, co
widzicie dokoła, to sam Bóg w postaci świata. Każdy człowiek postrzega
Boga na swój własny sposób, w oparciu o swe uczucia i wiarę.
Na świecie brak pokoju i bezpieczeństwa, ponieważ współczesny system
oświaty nie rozwija w uczniach wiary w Boga. Kiedyś pewien człowiek
zabrał syna do szkoły, aby został do niej przyjęty. Spotkał się z
kierownikiem i rzekł: "Proszę pana, mój syn jest bardzo inteligentny,
ale ma dwie słabości". Kiedy kierownik poprosił go o wymienienie tych
słabości, ojciec rzekł: "On nie wie, co jest dobre dla niego ani nie
słucha innych". Podobny jest dziś stan wykształconego człowieka.
Przepełnia go ego i myśli, że wie wszystko. Ale co on wie? Ten, kto nie
zna samego siebie, jest głupcem. Co zatem wie o świecie?
Można zdobyć wysokie kwalifikacje akademickie,
takie jak magisterium czy licencjat oraz objąć wysokie stanowisko.
Można zgromadzić bogactwo, robić dobroczynne rzeczy i zyskać sławę.
Można mieć siłę fizyczną oraz cieszyć się długim i zdrowym życiem.
Można być wielkim uczonym, zgłębiającym Wedy i głoszącym je.
Nikt jednak nie może dorównać osobie, która jest prawdziwie oddana Panu.
Do mukti (wyzwolenia) nie można dotrzeć bez dajwa bhakti (oddania Panu).
Co jeszcze można przekazać temu zgromadzeniu szlachetnych studentów!
Człowiek myśli, że jest bardzo inteligentny i nauczył się wielu rzeczy.
Jednak ten, kto jest naprawdę inteligentny, nie myśli w ten sposób. Ten,
komu brakuje inteligencji, myśli, że jest intelektualistą! Wasze życie
rozkwitnie i stanie się wzorem dla innych tylko wówczas, gdy rozwinie
się w was miłość do Boga. Powinniście być wzorem pod każdym względem.
Ważne jest, abyście uświadomili sobie atmę (jaźń). Każdy człowiek to
ucieleśnienie atmy. Jednak wskutek przywiązania do ciała, zapomina o
atmie. Gdy porzucicie przywiązania do ciała i rozwiniecie w sobie
atmabhimanę (przywiązanie do jaźni), doświadczycie błogości.
Na tym świecie są trzy rodzaje istot. Niektóre z nich mogą żyć jedynie w
wodzie, inne tylko na ziemi, a jeszcze inne zarówno na ziemi, jak i w
wodzie. Podobnie są pewne szlachetne dusze, które spędzają czas na
ciągłym rozmyślaniu o Bogu. Są inni, którzy prowadzą doczesne życie, ale
niekiedy myślą o sprawach duchowych. Ich życie jest jak wyścig na dwóch
koniach. Jedną nogę mają w świecie, a drugą w duchowości. Istnieje też
trzeci rodzaj ludzi, którzy prowadzą całkowicie ziemskie życie i nie
mają żadnych skłonności duchowych. Ponieważ cierpią na przeziębienie w
postaci niewiedzy, nie mogą nawet poczuć zapachu duchowości. Ludzi na
świecie można podzielić na teistów, ateistów, teistycznych ateistów i
ateistycznych teistów.
Macie wielkie szczęście, że zostaliście pobłogosławieni ludzkim życiem.
Nie każdy może wciąż odradzać się jako człowiek. Dżantunam nara dżanma
durlabham - wśród wszystkich żywych istot, najrzadsze są ludzkie
narodziny. Narodziny ludzkie są bardzo szlachetne, podniosłe i prawe. Są
jak cenny diament. Ale człowiek rozmienia go na drobne, zmieniając w
zwykły węgiel. Czy ktoś, kto zna wartość diamentu, będzie go używał jako
przycisku do papieru? Nie, będzie trzymał go bezpiecznie w sejfie.
Dlatego przede wszystkim trzeba poznać wartość atma tattwy (pierwiastka
jaźni). Równie cenne jest imię Pana.
Mira śpiewała: Pajodżi majne nam ratan dhana pajo - znalazłam klejnot
boskiego imienia. Uważała boskie imię za najcenniejszy diament. Kto może
to dać? Jak można go zdobyć? Tylko dzięki łasce Boga. Nie jest dostępny
na rynku ani w sklepie; jest dostępny jedynie u Boga. Panem tego
diamentu jest Bóg. Dlatego, kiedy przyjmujecie schronienie w Nim,
diament staje się wasz. Wiecie jak on wygląda? Jaśnieje blaskiem tysiąca
słońc. Nawet olśniewający blask tysiąca słońc blednie w porównaniu z
blaskiem tego słońca. Wiecie, jak smakuje boska miłość? W porównaniu
ze słodyczą boskiej miłości nawet boska ambrozja wydaje się bez smaku.
Jej słodycz jest niesłychana i niezrównana.
Bóg to ucieleśnienie słodyczy. Waczanam madhuram, najanam madhuram,
wadanam madhuram, madhuradhipathe akhilam madhuram - Jego mowa, Jego
oczy i Jego spojrzenia są słodkie. On jest Panem słodyczy, jak również
samą słodyczą. Jak ten, kto zaznał tej słodyczy, może pożądać ziemskich
przyjemności, przemijających, chwilowych i krótkotrwałych? Jedynie ci,
którzy nie znają smaku boskości, pragną ziemskich przyjemności.
Dlaczego? Przyczyną jest ich niewiedza, będąca skutkiem grzechów,
narosłych przez wiele przeszłych żywotów. Dziś widzimy, że ludzie pragną
pieniędzy, stanowiska i władzy, ale nie Boga.
Można chwalić się olbrzymim bogactwem,
ale nie może ono dać nawet odrobiny pokoju na tym świecie.
Można chełpić się ziemskim wykształceniem,
ale ono również nie może przynieść ani trochę pokoju na tym świecie.
Pokój można znaleźć tylko w jednym miejscu, a jest nim świątynia waszego serca.
Ludzie szukają spokoju, ale nie jest on dostępny na zewnątrz. Jest
obecny we wnętrzu. Ci, co dążą do prawdziwego spokoju, osiągną wszystko
- majątek, przyjemności ziemskie, władzę, sławę. Nie muszą ich szukać.
One same do nich przyjdą. Nie muszą się w ogóle wysilać; wyzwolenie
dosłownie wpadnie im w ręce. Będą zaznawali błogości nieba. Czym jest
niebo? Ludzie myślą, że niebem jest dobry sen na miękkim łóżku w
klimatyzowanym pokoju. To nie jest szczęście, o które powinien starać
się człowiek. Prawdziwego szczęścia nie czerpie się z przyjemności
zmysłowych.
Ciało, złożone z pięciu żywiołów, jest słabe i musi się rozpaść.
Choć przypisane jest mu sto lat życia, nie jest to pewne.
Swoją doczesną powłokę człowiek może opuścić w każdej chwili -
w dzieciństwie, w młodym czy w starczym wieku. Śmierć jest pewna.
Stąd też, zanim ciało straci życie, człowiek powinien czynić wysiłki,
żeby poznać swoją prawdziwą naturę.
Narodziny w postaci ludzkiej są darem Boga. Musicie pojąć ich znaczenie.
Jeśli cały czas spędzacie na czytaniu książek, jakiż z tego pożytek,
skoro niczego nie stosujecie w rzeczywistym życiu? Czas jest
przemijający i nie zatrzymuje się ani na chwilę. Nikt nie wie, kiedy,
gdzie i jak nadejdzie koniec. Rozumiejąc prawdę, że śmierć jest pewna,
powinniście wykonywać swoje obowiązki. Dlaczego macie żebrać
czegokolwiek od innych? W istocie, wszyscy są żebrakami, Bóg jest
jedynym dawcą; On jest jedynym panem.
Kiedy król Thandżawur posłał Tjagaradży materialne podarki, ten odmówił
ich przyjęcia, mówiąc: "Nie jestem anatha (bezpański), bo mam Pana Śri
Ramę jako swego nathę. W istocie, Rama jest anathą, bo nie ma nad sobą
nikogo. Dlatego ofiarujcie te podarunki jemu". Pan Rama jest panem
biednych i potrzebujących. Śpiewajcie chwałę Ramy. Nic nie przyniesie
wam większej korzyści niż to. Wypełniajcie swoje ziemskie obowiązki,
utrzymując imię Pana w swoim sercu. Nie musicie zrywać z niczym. Tym, z
czym powinniście zerwać, jest poczucie, że jesteście śmiertelnikami. Nie
jesteście zwykłymi śmiertelnikami. Ciało jest jedynie szatą, jaką
nosicie na sobie. Nie wiecie, ile szat już zmieniliście. Ubraniem życia
jest śmierć. Jesteście za bardzo przywiązani do ciała. Ale nie jesteście
ciałem. Zawsze przypominaj sobie: "jestem Bogiem, jestem Bogiem". Aham
Brahmasmi (jestem brahmanem). Nigdy, nawet we śnie, nie zapominajcie o
tej prawdzie.
Wszyscy są ucieleśnieniami brahmana. Nie ma żadnej drugiej istoty poza
brahmanem. Ekam ewa adwitijam brahma - Bóg jest jeden bez drugiego.
Choć jesteście zasadniczo boscy, uważacie się za niskich i podłych. To
doprawdy wielkie nieszczęście.
Pomimo swego wykształcenia i inteligencji,
głupi człowiek nie pozna swego prawdziwego ja,
a nieuczciwa osoba nie zerwie ze swymi złymi cechami.
Współczesne wykształcenie prowadzi tylko do argumentacji,
a nie do pełnej mądrości.
Na ile przydaje się zdobywanie doczesnego i świeckiego wykształcenia,
które nie może poprowadzić was do nieśmiertelności? Zdobywajcie wiedzę,
która uczyni was nieśmiertelnymi.
W Mahabharacie Jaksza spytał: "Kto na tym świecie jest naprawdę ślepy?".
Judhisztira odparł: "Naprawdę ślepą osobą jest ten, kto mimo swego
wykształcenia, nie zrywa ze swymi złymi cechami". Kiedy uczycie się tak
dużo, powinniście czynić z tego właściwy użytek i uwalniać się od swoich
wad. Oto prawdziwe wyrzeczenie. Wyrzeczenie nie oznacza opuszczania
domu, rodziny, mienia i pójścia do lasu. Prawdziwym wyrzeczeniem i
prawdziwą jogą jest zerwanie ze złymi myślami. Powinniście wiedzieć, co
znaczy joga. Oznacza zerwanie ze złymi cechami, złymi nawykami i złymi
myślami. Wówczas sam Bóg szybko przybędzie i obsypie was swą
bezgraniczną miłością.
Kiedyś Pan Iśwara rzekł do Parwati, że jest zadłużony u wyznawców.
Parwati zapytała Go, co to za dług. Iśwara odrzekł: "Wyznawcy kochają
mnie. Dają mi swoją najwartościowszą miłość. Dlatego muszę oddać z
procentem należny im dług, dając im wyzwolenie". Jakie odsetki daje Bóg?
Nie jest to 14 czy 18 proc., które dają banki. On daje 100 proc.
odsetek. Miłość Boga do oddanych Mu osób jest taka, że jest On zawsze
gotów obsypywać ich łaską. Ale wy nie znacie tej prawdy i tej tajemnicy.
Któż może opisać chwałę miłości Boga?
Annie Besant powiedziała: "Bóg jest obecny tutaj, tam i wszędzie".
Ludzie w Indiach udają się na pielgrzymki w poszukiwaniu Boga. Szczerze
mówiąc, czy to wyznawcy szukają Boga, czy też Bóg szuka wyznawcy? Skąd
ta potrzeba szukania Boga, który jest wszędzie? W istocie, gdziekolwiek
spojrzeć, nie znajdziemy prawdziwego wielbiciela Boga. Dlatego Bóg szuka
prawdziwego wielbiciela - powiedziała Annie Besant. Wielu ludzi, gdy są
przed obliczem Swamiego, zachowuje się jak wielbiciele. Będąc przede
mną, udają wielkich wielbicieli. Ale brakuje im prawdziwego oddania.
Oddają się grzesznym czynom,
a gdy muszą stawiać czoła skutkom swych czynów,
wtedy za swoje cierpienie obwiniają mnie.
Czy jest w tym jakiś sens? Czy można ich nazywać bhaktami? Bhakti
oznacza całkowite oddanie się Bogu. Wszystko należy do Boga. Istnieje
tylko Bóg - nie ma żadnej drugiej istoty. Kiedy wszystko jest Bogiem,
gdzie jest miejsce na jakaś drugą istotę? Tę samą prawdę obwieściła Radha.
Co oznacza ciągła kontemplacja Boga? Powinniście zawsze pamiętać, kim
jesteście: "Jestem brahmanem, jestem brahmanem, jestem brahmanem".
Zamiast tego utożsamiacie się z imieniem nadanym waszemu ciału. To
wielki błąd. Mówicie: jestem Ramajah, ale Ramajah to imię dane waszemu
ciału; nie jest to wasze imię. Ciało jest jak bańka wodna. Kto wie,
kiedy pęknie? Powinniście zawsze utożsamiać się z brahmanem. Mówcie:
Aham Brahmasmi (jestem brahmanem). Wtedy zawsze odniesiecie powodzenie w
swych wysiłkach. Gdy zyskacie pełną wiarę w to stwierdzenie, staniecie
się Bogiem.
Ucieleśnienia miłości!
Może nie jest wam w smak, kiedy wciąż mówię, abyście nie byli
przywiązani do ciała. Ale taka jest prawda. Nie przyszedłem, żeby zdobyć
wasze uznanie. Przyszedłem, aby nauczać was prawdy. To jest mój
obowiązek, a waszym obowiązkiem jest iść za prawdą.
Sadhaka powinien pamiętać o czterech rodzajach czystości: bhu śubhrata,
bhawa śubhrata, deha śubhrata i atma śubhrata (czystość miejsca, uczuć,
ciała i wewnętrznej istoty). Co oznacza bhu śubhrata? Powinniście
utrzymywać w czystości całe swe otoczenie, z wiarą, że Bóg jest
wszędzie. Kiedy widzicie przed sobą Boga w postaci fizycznej, miejsce to
powinniście utrzymywać w jeszcze większej czystości. Na przykład
miejsce, w którym obecny jest Swami i zachowywać pełną ciszę.
Powinniście być wolni od ego i przywiązania. Oto, co znaczy bhu śubhrata.
Bhawa śubhrata. Jak powinniście jej przestrzegać? Bóg jest
wszechprzenikający, wieczny i niezmierzony. Jest On ucieleśnieniem
miłości, współczucia i błogości. Powinniście zawsze skupiać się na tej
prawdzie i rozmyślać o Nim. W jakiejkolwiek postaci będziecie oddawać Mu
cześć, On przejawi się przed wami w tej właśnie postaci.
Jakie jest znaczenie deha śubhraty? Powinniście służyć każdemu z
poczuciem, że jest w nim Bóg. Powinniście pomagać mu w każdy możliwy
sposób, rozumiejąc jego potrzeby odnośnie jedzenia i dachu nad głową. To
jest deha śubhrata.
Czym więc jest atma śubhrata? Sarwatah panipadam tat sarwatokszi
siromukham, sarwatah srutimaloke sarwamawrutja tisztati - rękoma,
stopami, oczami, głową i uszami przenika wszystko, przenika On cały
wszechświat. Atma jest wszędzie. Kiedy uświadomicie sobie tę prawdę,
doznacie prawdziwego szczęścia. Komukolwiek służycie i uszczęśliwiacie
go, jest to równoznaczne z służeniem Bogu i sprawianiem Mu radości.
Prawdziwe szczęście możecie czerpać tylko od Boga. Ojciec, matka, żona,
dzieci i wszystkie inne ziemskie związki mogą dać jedynie chwilowe
szczęście. Tylko Bóg może dać wam wieczną błogość. Aby zaznać tej
błogości, musicie wejść na ścieżkę służby. Kiedy będziecie szli tą
ścieżką w codziennym życiu, poznacie, że nie ma większego Boga niż wy. W
istocie, wszyscy jesteście ucieleśnieniem Boga. Powinieneś wierzyć, że
jesteś Bogiem, przejawiać tylko boskie cechy i boskie uczucia.
Bhagawan zakończył swój dyskurs bhadżanem Hari bhadżana bina sukha śanti nahi.
Tłum. Grzegorz Leończuk
red. Bogusław Posmyk
Źródło: Sanathana Sarathi, październik 2014
(isdk)
Notka redakcyjna:
Niniejszy dyskurs nie występuje w serii Sathya Sai Speaks; został opublikowany w Sanathana Sarathi, October 2014.
